Ακολουθεί το πασχαλινό μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιλίου κ. Αθηναγόρου, το οποίο αναγνώστηκε στους ναούς της Μητροπόλεως.
ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΙΛΙΟΥ, ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ
κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ
Καθώς ἡ Ὀρθόδοξη ἀναστάσιμη διακήρυξη, ὅτι «Χριστός Ἀνέστη!» ἀντιφωνίζει ἀπό ἄκρη σὲ ἄκρη σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, τὴν ὀδυνηρὴ αὐτὴ περίοδο τῆς πανδημίας, νοιώθουμε ὅλοι πληγωμένοι στὴν καρδιὰ καὶ στερημένοι ἀπό τὴν προηγούμενη «δόξα» καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ συνήθεια, ὡς τώρα, μᾶς παρέδιδε τὸν ἑορτασμό τοῦ παγκόσμιου χαρμόσυνου γεγονότος.
Πέρσυ καὶ φέτος τὰ Πασχαλινά ἤθη καὶ ἔθιμα φαντάζουν σὰν τὰ πιό παράδοξα συμβάντα, μπροστά στὸ πιό ἀσύμβατο συμβὰν τῆς νόσου COVID-19. Τὸ ἐρώτημα κατηχητικοῦ λόγου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «ποῦ βρίσκεται πλέον ἡ ρίζα σου θάνατε, ἀφοῦ ἀναστήθηκε ὁ Χριστός;» ἀποκτᾶ ἰδιαίτερο νόημα, καθώς ζοῦμε τὴν καθημερινή ἐμπειρία τῆς ἀπόγνωσης ἀπὸ τὸ ὑψηλό ἰϊκό φορτίο καὶ τὴν αὐξημένη θνησιμότητα τῆς νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ.
Ὁ προβληματισμός εἶναι ἐπίκαιρος σὲ σχέση μὲ τὰ πνευματικὰ γεγονότα τῶν ἡμερῶν, ἀφοῦ πλέον ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας καθημερινά γονατίζει μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ στὸν κῆπο τῆς σύγχρονης Γεθσημανῆ, γιὰ νὰ τελέσει ἐναγώνια προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό: «παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο». Ἀλλά στὸ προσωπικό αὐτεξούσιο τοῦ καθενός ἔγκειται ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ λόγου: «οὐχ ὡς ἐγώ θέλω ἀλλ’ ὡς Σύ!».
Ἡ ἀσθένεια κι ὁ θάνατος εἶναι τὰ μεταπτωτικά στοιχεῖα, ποὺ κληρονόμησε ἡ ἀνθρωπότητα μὲ τὴν ἔξοδό της ἀπό τὸν Παράδεισο. Ἡ προπτωτική ζωή τοῦ Ἀδάμ ἦταν ἀπαλλαγμένη ἀπό ὅλα αὐτά. «Οὔτε ἀγέννητη εἶναι ἡ νόσος, ἀλλὰ οὔτε καὶ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ εἶναι» θὰ γράψει ὁ Μ. Βασίλειος, διότι ὁ Θεός ἔπλασε τὸ σῶμα καὶ ὄχι τὴν ἀσθένεια, δημιούργησε τὴν ψυχή καὶ ὄχι τὴν ἁμαρτία.
Ὁ ἐξόριστος πλέον ἄνθρωπος «κουβαλώντας» στοὺς δερμάτινους χιτῶνες τὴ φθορά βιώνει τὴν ὀδύνη. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὁ Δημιουργός του, τὸν καλεῖ νὰ διαλεχθεῖ μαζί του, νὰ μετανοήσει. Τὸν ἀναπαύει μὲ τὰ φάρμακα, ποὺ βγαίνουν ἀπό τὴ γῆ καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν παρηγορήσει μέσα στὴν ἀπαράκλητη ἀσθενική ζωή του μέ τὴ θεραπεία ἀπό τὴν ἀρρώστεια.
Ἡ θεραπεία συνδέεται μὲ τὴν φροντίδα τῶν δερματίνων χιτώνων, ποὺ φόρεσε μεταπτωτικά. Γιὰ τὴν παράταση τῆς ζωῆς τῶν δερματίνων χιτώνων ἔδωσε τοὺς ἰατρούς, τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη καὶ τὰ θεραπευτικὰ ἤ παρηγορητικά φάρμακα.
Ἡ βίωση τῆς ἰατρικῆς, ἡ θεραπεία, ἡ νοσηλεία καὶ ἡ διακονία τοῦ ἀσθενοῦς ἀποτελοῦν δύσκολο ὄντως ἔργο καὶ ἐπίτευγμα. Ἡ πνευματικὴ διάσταση τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης διανοίγει νέες προοπτικές. Δίνει τὴ δυνατότητα συνεργασίας θείας καὶ ἀνθρώπινης δύναμης στὴν ὑπηρεσία τοῦ πάσχοντος ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ ἀναβιβάζει τὴν ἀνθρώπινη φύση στὴν ἀληθινή της ἀξία.
Ἀπό τὴν ἄλλη πλευρά στὴν ἀγωνιώδη μάχη του ὁ ἄνθρωπος γιὰ ἀπαλλαγή ἀπό τὴ φθορά, ἐπιζητεῖ τὴν ἀληθινή ἴαση, ποὺ σημαίνει μετάβαση στὴ προπτωτική ὑγεία. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ ἔργο, τοῦ Νικητοῦ τοῦ θανάτου, τοῦ Ἀναστημένου Θεανθρώπου, ποὺ ἐπιτελεῖται στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν μυστηριακή καὶ λατρευτική ζωή.
Ὁ Χριστός θέωσε τὴν ἀνθρώπινη φύση, νίκησε τὴν ἀσθένεια, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο καὶ πρόσφερε τὸ δῶρο τῆς ἀναστάσεως σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Πρέπει, λοιπόν νὰ ὑπερβοῦμε τὸ φόβο καὶ τὴν ἀγωνία τοῦ θανάτου μπροστά στὴν ἔλευση ὁποιασδήποτε ἀρρώστειας στὴ ζωή μας. Χρειάζεται νὰ θεωρήσουμε τὸ δῶρο τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς καὶ τῆς ἰάσεως ἀπό τὴν νόσο σὰν μία προτύπωση τῆς μελλοντικῆς ἀναστάσεώς μας. Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας, ἡ ἄρση ἀπό τὴν κλίνη εἶναι πρόγευση τῆς ἐσχατολογικῆς ἀνάστασης, ποὺ μᾶς δώρισε ὁ Λυτρωτής τοῦ Κόσμου. Ἔτσι ἡ προσφορά τῆς Θείας Κοινωνίας, τοῦ θεωμένου καὶ ἀναστάσιμου Σώματός καὶ Αἷματός Του, γίνεται στὴν ἀνθρώπινη ὀντότητα «φάρμακο ἀθανασίας», πανάκεια στὴν ἀρρώστια καὶ τὸν θάνατο καὶ τὸν πνευματικό καὶ τὸν σωματικό.
Ἕνας σύγχρονος θεολόγος θὰ πεῖ: «μπορεῖ ἡ ἀρρώστεια νὰ εἶναι μιὰ μεταμφιεσμένη εὐλογία, γιατὶ ἀναγκάζει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀναθεωρήσει τὴ ζωή του καὶ νὰ ἀλλάξει τὸ σύστημα ἀξιῶν του καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἐργάζεται καὶ διασκεδάζει. Ἡ ἀρρώστια εἶναι ἕνας τρόπος νὰ λύσεις μιὰ σύγκρουση». Γι’ αὐτό στὴν ἐμπειρία τοῦ ζυγοῦ τῆς ἀσθενείας ὁ ἀπόστολος Παῦλος θὰ διαβεβαιώσει: «μὲ πολλή μεγάλη εὐχαρίστηση πάνω ἀπό ὅλα θὰ καυχηθῶ μέσα ἀπό τὶς ἀσθένειές μου, ὥστε νὰ κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ» καὶ «ὅταν ἀσθενῶ, τότε εἶμαι πραγματικά δυνατός» (Β’Κορινθ. ιβ’ 7-10).
Ἀδελφοί μου!
Ὁ Χριστός νίκησε τὴν νοσηρότητα, τὴ φθορά καὶ τὸ θάνατο μὲ τὸν δικό Του θάνατο. Ἔδωσε στὸν καθένα μας τὴ δύναμη, μαζί μὲ τὸν Ἀναστημένο Θεάνθρωπο νὰ νικήσουμε τὸ θάνατο καὶ τὸ φόβο. Δὲν μᾶς ἔδωσε πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ πασχάλιο πνεῦμα δυνάμεως καὶ ἀγάπης. Ἄς δοῦμε κάθε ἀσθένεια ἀφενός ὡς θύμηση τῆς πτώσης καὶ τῆς φθαρτότητάς μας καὶ ἀφετέρου ὡς κραταιά καὶ ἀμετακίνητη ἐλπίδα τῆς ἀνάστασής μας.
Ἡ Ἔγερση τοῦ Χριστοῦ εἶναι θέωση καὶ ἀνάσταση τῆς ἀνθρωπίνης φύσης καὶ ἐλπίδα θέωσης καὶ ἀνάστασης τῆς δικῆς μας ὑπόστασης. Τὸ φάρμακο βρέθηκε! Ὑπάρχει πλέον ἐλπίδα γιὰ ζωή! Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀρρώστεια, ἡ ζωή καὶ ὁ θάνατος ἀποκτοῦν ἄλλο νόημα.
Εὐχόμενος ὁλόθερμα ὑγεία, δύναμη καὶ ἀτελείωτη πασχαλινή χαρά σὲ σᾶς καὶ τὶς οἰκογένειές σας, ἀναφωνῶ:
Χριστός Ανέστη!
Μὲ Πασχάλιες εὐχὲς καὶ ἀγάπη Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καὶ Πετρουπόλεως
ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ
