Η συνέντευξη δόθηκε στο δημοσιογράφο κ. Νίκο Παπαχρήστου, λίγες ώρες μετά την ενθρόνιση στη Μητρόπολη Ιλίου.
Αρχική δημοσίευση στην ιστοσελίδα amen.gr, εδώ.

Νίκος Παπαχρήστου: Σεβασμιώτατε σας φαίνεται δύσκολη η αρχή μια νέας πορείας σε μια νεοσύστατη Μητρόπολη;

Μητροπολίτης Ιλίου Αθηναγόρας:  Κάθε νέα Μητρόπολη έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από ζητήματα. Και πρώτο αυτό της έλλειψης υποδομών, κτιριακών εγκαταστάσεων για τις βασικές λειτουργικές της ανάγκες. Αυτό βέβαια μπορεί να αποδειχθεί, παρά τις όποιες δυσκολίες, κάτι θετικό γιατί δίνει τη δυνατότητα στον νέο Επίσκοπο να υλοποιήσει το όραμά του με κύριο στόχο την καλύτερη ποιμαντική μέριμνα του ποιμνίου του. Γι’ αυτό άλλωστε δημιουργήθηκε η νέα Μητρόπολη. Οπότε, πιστεύω, αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία και για τον Επίσκοπο αλλά και για το ανθρώπινο δυναμικό  της Μητροπόλεως.

Για μένα είναι μια πρόκληση η νέα Μητρόπολη στην οποία οι σεβασμιώτατοι αρχιερείς δια της τιμίας ψήφου των με εξέλεξαν. Δεν είναι μια ομοιογενής Μητρόπολη. Έχει παραδοσιακές αστικές περιοχές αλλά και περιοχές με διαφορετικό χαρακτήρα. Οπότε θα χρειαστεί μια πολλαπλή θα τολμούσα να πω ποιμαντική προκειμένου να ανταποκριθώ στις πνευματικές και γενικότερες ανάγκες του πληθυσμού της.

Ν.Π.: Και αυτές οι ανάγκες συνδέονται και με το γεγονός ότι επί μια πενταετία το ποίμνιο της Μητρόπολης αυτής στερούνταν ποιμενάρχου…

Μητρ. Ιλίου: Ήταν αποίμαντο. Έχετε δίκιο. Στερείτο πνευματικού πατέρα παρά το ότι ο Σεβασμιώτατος Τοποτηρητής κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες. Βέβαια περισσότερο το εστιάζω στον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσεγγίζεις τους ανθρώπους γιατί άλλο κήρυγμα ή άλλη πνευματική δραστηριότητα πρέπει να κάνεις στην Πετρούπολη και το Ίλιον, περιοχές καθαρά αστικές, αλλιώς να απευθυνθείς στον κόσμο στο Μενίδι, περιοχή για την οποία οι Αχαρνείς είναι  υπερήφανοι, και διαφορετικά να προσεγγίσεις τους πιστούς στο Ζεφύρι, μία περιοχή με μεγαλύτερες ανάγκες. Θέλω όμως να σας πω ότι είμαι καινούργιος στην επαρχία μου, ακόμα δεν την έχω καν επισκεφθεί και θέλω τον χρόνο να την γνωρίσω, να γνωρίσω τους ανθρώπους και τα προβλήματα που τους απασχολούν.

Ν.Π.: Οπότε, Σεβασμιώτατε, πρωταρχικός στόχος σας είναι η οικοδόμηση μιας νέας σχέσης συνεργασίας, με ουσιαστική ποιμαντική μέριμνα για το πολυπρόσωπο ποίμνιο σας…

Μητρ.Ιλίου: Ως στόχο μου έχω την άμεση συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και όλους τους τοπικούς φορείς γιατί πιστεύω ότι δεν μπορεί κάποιος να κάνει μόνος του κάτι χωρίς να έχει την στήριξη του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Είναι κομβικό να υπάρχει μια καλή συνεργασία ανάμεσα στην τοπική Εκκλησία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αυτό το έμαθα πολύ καλά κατά τη διακονία μου στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας και από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο, κοντά στον οποίο έζησα όλα αυτά τα χρόνια.

Ν.Π.: Αυτή η διακονία τόσο στην επαρχιακή μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας όσο και στην αστική Αρχιεπισκοπή Αθηνών αποτελεί εφόδιο για την νέα σας διακονία που ξεκινάτε στην νεοσύστατη Μητρόπολη Ιλίου;

Μητρ.Ιλίου: Ξέρετε κύριε Παπαχρήστου στην επαρχιακή Μητρόπολη ήσουν εύκολα αναγνωρίσιμος. Οι άνθρωποι σε πλησίαζαν, βρισκόσουν σε μια συνεχή επικοινωνία μαζί τους. Υπήρχε μια απλότητα, κάτι το ανεπιτήδευτο στη σχέση του Ιερέα με τον πιστό. Ο κόσμος σέβεται και αγαπά την Εκκλησία.  Ερχόμενος στην Αθήνα, μετά την εκλογή του Αρχιεπισκόπου, μου δόθηκε η δυνατότητα να καταλάβω τι σημαίνει το αντίθετο και πόσος κόπος απαιτείται να κάνεις αισθητή την παρουσία σου με την έννοια της ουσιαστικής προσφοράς στον συνάνθρωπο και της πνευματικής στήριξης του, σε μια απρόσωπη πόλη και μια γκρίζα πολλές φορές καθημερινότητα.

Οπότε εδώ στην πόλη πρέπει να κερδίσεις με πιο επίπονο τρόπο την εμπιστοσύνη του πιστού, του κάθε ανθρώπου. Δεν αρκεί το ράσο που φοράς, δεν αρκεί το επισκοπικό λειτούργημα. Εδώ πρέπει να περπατήσεις, να βγεις στους δρόμους, να γνωρίσεις τους ανθρώπους και να σε γνωρίσουν…

Ν.Π.: Αρά να υποθέσουμε ότι δεν πρόκειται να είστε ο Επίσκοπος του Μητροπολιτικού Μεγάρου…

Μητρ.Ιλίου: Όχι δεν έχω καμία τέτοια πρόθεση…

Ν.Π.: Αλλά θα βγείτε να περπατήσετε, να γνωρίσετε τον κόσμο της επαρχίας σας…

Μητρ.Ιλίου: Ακριβώς. Θα βγω να περπατήσω. Είναι κάτι που το έζησα στην επαρχία και νομίζω  ότι οι έντονοι ρυθμοί της πόλης δεν θα με εμποδίσουν. Και είμαι βέβαιος ότι δεν θα παραξενευτούν οι άνθρωποι της επαρχίας μου. Οι άνθρωποι στην Πετρούπολη, το Ίλιον, τις Αχαρνές είναι άνθρωποι απλοί με τους οποίους θέλω να βρισκόμαστε, να λέμε μια καλημέρα, να συναντιόμαστε στο δρόμο. Δεν θα περιμένω στο Επισκοπείο για να έρθουν να μιλήσουμε για τα προβλήματα τους. Θα βγω πρώτος έξω να γνωρίσω τον χώρο και τον κόσμο που καλούμαι να διακονήσω και τις πραγματικές ανάγκες που έχει.

Ν.Π.: Ο Αρχιεπίσκοπος στον ενθρονιστήριο λόγο του είχε μιλήσει για ξαναζωντάνεμα των ενοριών που αποτελούν το μικρότερο κύτταρο της εκκλησιαστικής ζωής. Μιλώντας για τη δική σας επαρχία πως θα μπορούσε να γίνει αυτό;

Μητρ.Ιλίου: Πέρα από την εκκλησιολογική αναγκαιότητα επαναδραστηριοποίησης της ενορίας, υπάρχουν και ουσιαστικές ανάγκες διότι τώρα δεν ζούμε σε έναν κόσμο που de facto αναγνωρίζει τον ρόλο του Ιερέα και τον ρόλο της Εκκλησίας. Θα πρέπει να επανευαγγελίσουμε  αυτόν τον κόσμο. Επίσης να του δώσουμε και πάλι όσα μπορεί να πάρει από μια ενορία. Έτσι πρέπει να βρούμε καινούργιους τρόπους με τους οποίους μπορεί η ενορία, πέρα από το Αγιαστικό ή το μυστηριακό έργο της, να δείξει ότι μπορεί να σταθεί αρωγός του κοινωνικού συνόλου, των ανθρώπων που την συγκροτούν. Χρειάζεται και πάλι οι άνθρωποι να επαναβεβαιώσουν ότι βρίσκονται σε μια επικοινωνία με τον Θεό αλλά όχι μόνο στο πλαίσιο μιας στατικής  κατάστασης  συμμετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας μας αλλά και σε αυτό μιας εσωτερικής και ουσιαστικής επικοινωνίας και σχέσης με τον Θεό. Από την άλλη πλευρά από τα πρώτα χρόνια στον χώρο της Εκκλησίας παράλληλα με τις πνευματικές ανάγκες ικανοποιούντο και οι υλικές ανάγκες του ποιμνίου στο μέρος του δυνατού.

Ν.Π.: Να σας διακόψω… Να φανταστώ ότι εσείς δεν θα θέλετε να βλέπετε τους ενοριακούς Ναούς της επαρχίας σας να κλείνουν στις 11 το πρωί σαν να είναι δημόσιες υπηρεσίες, αλλά θα μπορεί ο πιστός να προσευχηθεί όποτε το νιώθει ανάγκη…

Μητρ.Ιλίου: Ακριβώς. Βέβαια καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ στον Ναό αλλά αν είναι δύο τρεις εφημέριοι θα μπορούν να μοιραστούν όχι μόνο την εβδομάδα την εφημεριακή αλλά και τις ώρες που θα βρίσκονται στο Ναό. Και βέβαια θα πρέπει να εξετασθεί η δυνατότητα λαϊκών συνεργατών που θα μπορούν να βοηθήσουν στο έργο των κληρικών. Είναι πολλά τα θέματα. Όπως για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει στα νεκροταφεία. Ο Ιερέας συνήθως κάνει ένα τρισάγιο χωρίς να έχει καμία επαφή με τους οικείους του κεκοιμημένου.  Αυτό πρέπει να αλλάξει. Δεν είναι δυνατόν να μην ακούς τον πόνο  εκείνου που έχασε ένα δικό του άνθρωπο και να διαβάζεις μηχανικά μια προσευχή. Αυτός δεν είναι ο πραγματικός λόγος ύπαρξης των τρισαγίων. Δεν είναι μόνο η ιερατική ευχή, είναι και η στήριξη, η ανακούφιση του πενθούντα γι’ αυτό άλλωστε και τα τρισάγια καθιερώθηκαν από την Εκκλησία.  Ή ένα άλλο παράδειγμα. Πάει ένας κληρικός να κάνει ένα ευχέλαιο σε ένα σπίτι. Θα το κάνει και θα φύγει; Δεν θα ρωτήσει για τον λόγο που η οικογένεια το ζήτησε; Δεν είναι στις ποιμαντικές του υποχρεώσεις να γνωρίζει; Όλα αυτά βέβαια απαιτούν μια νέα διαφορετική εκπαίδευση…

Νέοι και Εκκλησία - Η ανάγκη μιας σύγχρονης ποιμαντικής

Ν.Π.: Σεβασμιώτατε, το ζήτημα της επιστροφής των νέων στην Εκκλησία και πιο συγκεκριμένα στο Ναό φαίνεται να απασχολεί πολλούς. Και φαίνεται να έχει βάση αν  δούμε ότι συνήθως στο Ναό συγκεντρώνονται πιστοί μεγαλύτερης ηλικίας…

Μητρ.Ιλίου: Αυτό είναι αλήθεια. Κοιτάξτε όσο διακονούσα στην επαρχία υπήρχε μια περισσότερο άμεση σχέση με τους νέους, όπως υπήρχε γενικότερα μια περισσότερο άμεση σχέση με όλους τους πιστούς. Σε αυτά τα δύο χρόνια που υπηρέτησα στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών διαπίστωσα, και παρά τα όσα λέγονται για την σχέση των νέων με την Εκκλησία ότι περπατώντας στο δρόμο οι νέοι με χαιρετούσαν, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό τον σεβασμό τους στον Ιερέα. Και βέβαια δεν πιστεύω ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι είχαν κάποια στενή σχέση με την Εκκλησία αλλά θεωρώ σημαντικό ότι έχουν μια καλή διάθεση προς τους λειτουργούς Της. Κατά συνέπεια το πρόβλημα είναι δικό μας. Αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε τους νέους πρόσωπο με πρόσωπο. Είτε γιατί δεν ξέρουμε πώς να ανταποκριθούμε στις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς τους είτε γιατί επιλέγουμε μια ποιμαντική περισσότερο θεωρητική, μια ποιμαντική της «σιωπής» δηλαδή να ακούν οι άνθρωποι μόνο χωρίς να τους δίνουμε τη δυνατότητα να αναζητούν…

Ν.Π.: Έχει γίνει όμως η ανάλογη ποιμαντική προς τους κληρικούς;  Έχουν προετοιμαστεί να απαντήσουν στις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς των νέων;

Μητρ.Ιλίου: Στην Αρχιεπισκοπή που διακονούσα μέχρι πρόσφατα ξεκίνησε μια σοβαρή προσπάθεια μέσω του Ιδρύματος  Επιμόρφωσης Κληρικών που δημιουργήθηκε. Έχω σκοπό λοιπόν να ζητήσω από τον Μακαριώτατο, και πιστεύω πως δεν θα το αρνηθεί, κάποιοι κληρικοί της Μητροπόλεως Ιλίου να εκπαιδευτούν πάνω σε αυτά τα θέματα και σε κηρυκτικό και γενικότερα σε ποιμαντικό επίπεδο. Και θα εργαστούμε σε αυτή την κατεύθυνση κυρίως με τους νεότερους κληρικούς οι οποίοι πρώτοι οι ίδιοι θα πρέπει να έχουν τις απαντήσεις ώστε να βοηθήσουν τους νέους και να απαντήσουν στις ερωτήσεις τους. Το θέμα είναι όλα αυτά να μας απασχολήσουν πρώτα εμάς τους ίδιους, να μας προβληματίσουν, να αναζητήσουμε τις απαντήσεις, τις λύσεις και τότε θα είμαστε έτοιμοι να δώσουμε απαντήσεις και στους νέους που περιμένουν να ακούσουν την θέση της Εκκλησίας, να δουν την ποιμαντική μέριμνά της, το ενδιαφέρον της…

Ν.Π.: Τι λέτε σε όλους αυτούς που θεωρούν ότι η Εκκλησία υπάρχει μόνο για την τέλεση μυστηρίων και ιεροπραξιών όπως γάμοι, βαπτίσεις και μνημόσυνα; Μήπως είναι το αποτέλεσμα της περιθωριοποίησης, από όλους μας, της Εκκλησίας από τη ζωή μας;

Μητρ. Ιλίου: Όπως το είπατε όλοι μας την έχουμε περιθωριοποιήσει, με κάποιο τρόπο ακόμη και οι κληρικοί γιατί εμείς οι ίδιοι αποδεχθήκαμε τον ρόλο  να διαβάζουμε μερικές ευχές χωρίς να μπαίνουμε στην ουσία των πραγμάτων είτε γιατί δεν έχουμε τις γνώσεις, είτε γιατί δεν θέλουμε  να το κάνουμε γιατί χάνουμε την δική μας ασφάλεια, την βολή μας. Και έτσι με αυτό τον τρόπο συμμετέχουμε και εμείς οι κληρικοί σε αυτό που είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα ότι υπάρχουμε μόνο για τους γάμους και τις κηδείες και απλώς είμαστε ένα μέρος του συστήματος, ένα ακόμα Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που μαζί με άλλα Νομικά Πρόσωπα συμβάλλουμε στην οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας.  Πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε στάση γιατί το μήνυμα του Ευαγγελίου απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους και σε εκείνους που είναι μέσα στην Εκκλησία και σε εκείνους που είναι εκτός. Και για να το πετύχουμε αυτό πρέπει οι κληρικοί να εκπαιδευτούμε, να υιοθετήσουμε νέες ποιμαντικές μεθόδους που να απαντούν στις ανάγκες την σύγχρονης εποχής. Και δεν θα κερδίσουμε με την πειθώ μας αλλά με την αλήθεια του Χριστιανικού μηνύματος.

Ν.Π.: Μήπως βλέπουμε την Εκκλησία απλά σαν ένα διοικητικό μηχανισμό, μια προέκταση του Κράτους και έχουμε ξεχάσει ότι Εκκλησία είμαστε όλοι μας;

Μητρ. Ιλίου: Αυτό είναι αλήθεια γιατί όταν αναφερόμαστε, ακόμα και οι κληρικοί, στην Εκκλησία αναφερόμαστε στην διοικούσα Εκκλησία. Αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει την προσέγγιση αυτή είναι μόνο αν δούμε την Εκκλησία στις πραγματικές της διαστάσεις, ότι δηλαδή την συγκροτούμε όλοι μαζί. Εκκλησία είμαστε όλοι και όλοι επιτελούμε ένα διακόνημα. Όλοι μας αποτελούμε την Εκκλησία. Δεν υπάρχει Εκκλησία των Ιεραρχών, Εκκλησία των Ιερέων και Εκκλησία των πιστών. Και όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος οι Ιερείς δεν είναι αντιπρόσωποι του Θεού στους ανθρώπους, αλλά των ανθρώπων στον Θεό. Οπότε πρέπει να αλλάξει αυτή η αντίληψη και να βρούμε ξανά την αληθινή ταυτότητα μας. Όλοι είμαστε μέλη της Εκκλησίας και ο κάθε ένας έχει το διακόνημα του.

Ν.Π.: Σήμερα υπάρχει μια κρίση αξιών, μια πνευματική κρίση. Αμφισβητούνται θεσμοί και οι εκπρόσωποι τους. Ανάμεσα σε αυτούς κάποιοι αμφισβητούν την διοικούσα Εκκλησία και τους λειτουργούς της.

Μητρ. Ιλίου: Κοιτάξτε, οι κληρικοί είμαστε ένα κομμάτι της κοινωνίας. Είμαστε αντανακλάσεις της Κοινωνίας και των προβλημάτων της. Μπορεί να έχουμε μια διαφορετική πορεία αλλά δεν είμαστε έξω ή πάνω από την Κοινωνία. Θα πρέπει λοιπόν να μας προβληματίσει ότι η Κοινωνία διέρχεται μια κρίση, ότι αμφισβητούνται θεσμοί, να αναζητήσουμε τα αίτια και να βρούμε τρόπους να αποκαταστήσουμε αυτή την σχέση και την εμπιστοσύνη με τον κάθε άνθρωπο. Γιατί νομίζω πως παρά τα όσα προβλήματα ή τα σκάνδαλα που παρουσιάζονται και στον εκκλησιαστικό χώρο, η Εκκλησία, αυτό που είμαστε όλοι μας, δεν παύει να είναι μια μεγάλη ελπίδα. Και σας θυμίζω αυτό που σας είπα νωρίτερα για τα παιδιά αυτά που ενδεχομένως να μην έχουν πάει ποτέ στο κατηχητικό αλλά όταν με συναντούσαν στο δρόμο μου έλεγαν “γεια σου Πάτερ”.

Ν.Π.: Τι θα μπορούσε να πει σήμερα ένας Ιερέας σε έναν άνεργο νέο; Σε έναν άνθρωπο που βλέπει οι θυσίες, οι κόποι, τα πτυχία του να μην αρκούν σε μια κοινωνία της αναξιοκρατίας και του ρουσφετιού;

Μητρ.Ιλίου: Κατ’ αρχάς θα πρέπει αυτόν τον άνθρωπο να τον ακούσουμε. Να ακούσουμε τι έχει να μας πει. Να ακούσουμε την αγωνία του. Το παράπονό του. Τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του. Δεν χρειάζεται να σπεύσουμε και να του πούμε να κάνει αυτό ή το άλλο. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε τους νέους και τις αγωνίες τους. Και μετά να στηρίξουμε τον ψυχικό κόσμο τους. Να προσπαθήσουμε να τους δώσουμε ένα όραμα, να τους ενθαρρύνουμε, να τους δώσουμε και πάλι την χαμένη ελπίδα. Νομίζω ότι αυτός είναι ο ρόλος ενός Ιερέα. Να μην αποφαίνεται. Πρώτα να ακούει. Να έχει τη διάθεση να ακούσει τον άλλο. Και μετά να συζητήσει μαζί του. Γι’ αυτό θέλω να περπατήσω στην επαρχία μου. Για να ακούσω τους ανθρώπους της. Για να καταλάβουν όλοι το ότι είμαι επίσκοπος δεν τους εμποδίζει να με πλησιάσουν και να μιλήσουν μαζί μου. Δεν θέλω να είμαι μέρος ενός πρωτοκόλλου. Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Θέλω να είμαι κομμάτι της Κοινωνίας της επαρχίας που κλήθηκα να διακονήσω. Όχι να εξουσιάσω αλλά να διακονήσω.

Ν.Π.: Μόνος σας θα περπατήσετε και θα γνωρίσετε τους πιστούς της επαρχίας σας ή με την συνοδεία καμιάς δεκαριάς κληρικών και συνεργατών σας;

Μητρ.Ιλίου: (Γελάει) Μόνος μου. Δεν χρειάζονται άλλοι. Θέλω να ακούσω. Δεν προσδοκώ να λύσω όλα τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον θα ακούσω τους ανθρώπους. Και αν μπορώ και όπου μπορώ τότε θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου να βοηθήσω.

«Θα πάω να συναντήσω τον Μητροπολίτη Νικόδημο»

Ν.Π.: Σεβασμιώτατε, αναλαμβάνεται το πηδάλιο μιας νεοσύστατης μητροπόλεως που αποτελούσε τμήμα της μέχρι πρότινος Μητροπόλεως Αττικής και της παλαιότερης Μητροπόλεως Αττικής και Μεγαρίδος. Μια επαρχία που γνώρισε περισσότερες ίσως περιπέτειες από την ηρεμία και τη γαλήνη. Κατά την χειροτονία σας απευθύνατε ένα θερμό μήνυμα στον Μητροπολίτη πρώην Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημο.

Μητρ. Ιλίου: Αυτό το μήνυμα το οποίο λέτε έκανε και φανερή την σχέση την οποία έχω με τον Μητροπολίτη Νικόδημο. Τον γνώρισα όταν ήμουν λαϊκός επειδή ο γέροντάς μου και μετέπειτα ηγούμενος της Μονής Σαγματά μακαριστός πατήρ Νικόδημος ήταν Ιεροκήρυκας στα Μεσόγεια. Έναν χρόνο πριν από την έκπτωσή του όταν ακόμα ήμουν φοιτητής στην Φιλοσοφική γνώρισα τον Μητροπολίτη. Έκτοτε παρακολούθησα την  πορεία του και αυτός παρακολούθησε τη δική μου και εκεί οφείλεται και η κατά παραχώρηση χειροτονία μου από τον κ.Νικόδημο, το 1977, στην Κέρκυρα. Είχε συλλειτουργήσει εκείνη την ημέρα με τον επιχώριο Μητροπολίτη και την τελευταία στιγμή του παραχώρησε την χειροτονία μου.  Έκτοτε είχαμε πολλές ευκαιρίες να βρεθούμε και να συζητήσουμε. Παρακολούθησα τις προσπάθειες του να επιστρέψει στον μητροπολιτικό θρόνο της παλαιάς Μητροπόλεως του και πιστέψτε με δεν είναι προσπάθειες να κερδίσει έναν θρόνο. Μέσα του πιστεύει ότι πρέπει να αποκατασταθούν κάποιοι Ιεροί Κανόνες που διασαλεύτηκαν. Αυτό νομίζω είναι που επιθυμεί και όχι η αποκατάστασή του σε κάποιο θρόνο. Γι’ αυτό και απευθύνθηκα στην πατρική του καρδιά. Ίσως γιατί εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε την ιστορία.

Ν.Π.: Γιατί έπρεπε η Ιεραρχία να θέσει όρους για την άρση του επιτιμίου της ακοινωνησίας;

Μητρ.Ιλίου: Δεν συμμετείχα στη λήψη αυτής της απόφασης, οπότε δεν γνωρίζω απόλυτα το σκεπτικό της.

Ν.Π.: Θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να τον αποκαταστήσει η Ιεραρχία;

Μητρ.Ιλίου: Νομίζω ότι στη σκέψη των περισσοτέρων Ιεραρχών αποκατάσταση για τον κύριο Νικόδημο σημαίνει τη δυνατότητα να συλλειτουργεί με συνεπισκόπους του. Ενώ στη σκέψη τη δική του αποκατάσταση σημαίνει θεραπεία μιας κατάστασης και όχι εγκατάσταση σε ένα Επισκοπείο. Αυτό έχω αντιληφθεί όπως τον γνωρίζω.

Ν.Π.: Μετά την ενθρόνιση σας θα τον περιμένετε στην Μητρόπολή σας για να συλλειτουργήσετε;

Μητρ.Ιλίου: Δεν θα τον περιμένω. Θα περπατήσω προς τα εκεί. Όπως άλλωστε έκανα πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια.

Επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

N.Π.:  Σκέπτεστε να επισκεφθείτε και το Οικουμενικό Πατριαρχείο;

Μητρ.Ιλίου:  Η αγάπη μου για το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας είναι δεδομένη και αυτονόητη. Γνωρίζομαι με τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη από το 1978 όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά ως μητροπολίτης Φιλαδελφείας τη Μονή Σαγματά. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι διακόνησα κοντά στον σημερινό Αρχιεπίσκοπο, έναν άνθρωπο που τιμά, σέβεται και αγαπά το Πατριαρχείο. Σε ό,τι με αφορά πιστεύω ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο επιτελεί και έχει να επιτελέσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Και είναι πολύ σημαντικό ότι το πηδάλιο της πρωτόθρονης Εκκλησίας κρατάει στα χέρια του ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Οπότε η επίσκεψή μου στο Πατριαρχείο θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Ν.Π.: Σεβασμιώτατε σας ευχαριστώ θερμά για αυτή την πρώτη εκτενή συζήτηση που είχαμε και για την τιμή που μας κάνατε να παραχωρήσετε την πρώτη συνέντευξή σας στο Amen.gr

Mητρ. Ιλίου: Και εγώ σας ευχαριστώ θερμά.