Προς όλο τον φιλόχριστο λαό του Θεού, στις ενορίες, στα παρεκκλήσια και στις Ιερές Μονές της Ιεράς Μητροπόλεως απευθύνθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιλίου κ. Αθηναγόρας με την Πασχάλια Ποιμαντορική Εγκύκλιο που ακολουθεί.
Ἅγιον Πάσχα 2025
ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΙΛΙΟΥ, ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ
κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Μέ εὐφροσύνη καί πνευματική ἀγαλλίαση ἄς συνεορτάσουμε σήμερα, τό Πάσχα τοῦ Κυρίου, τό πέρασμα, δηλαδή, ἀπό τό θάνατο στή ζωή, ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία, ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας στό ἀνέσπερο Φῶς.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ δέν εἶναι ἁπλά ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο ἔθιμο γιά ἕνα ἱστορικό γεγονός, ἀλλά εἶναι τό κοσμογονικό συμβάν, πού μεταβάλλει τά πάντα. Δέν θά τήν ἐννοήσουμε μόνον ὡς τή νίκη τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου, ἀλλά μέ τήν εὐρύτερη σημασία τῆς ἀποκατάστασης τοῦ ἀληθινοῦ νοήματος τῆς ὕπαρξης. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ οὐσία τῆς πίστης μας, ἡ καρδιά τῆς θεολογίας μας, ἠ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν ὑπαρξιακή ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἄνθρωπος κατά τόν Σωκράτη, ἀναζητᾶ τή γνώση τοῦ ἑαυτοῦ. Κατά τόν Πλάτωνα, τήν ἀλήθεια. Ἀπό τόν Ἡράκλειτο μέχρι τόν Κάντ ἀγωνίζεται νά ἐντοπίσει τό νόημα τῆς ὕπαρξης, τό λόγο των όντων, τό γιατί τοῦ πόνου, τοῦ κακοῦ, τοῦ θανάτου. Ἀλλά ἡ Ἔγερση τοῦ Κυρίου φανερώνει πώς ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι ἰδέα, ἀλλά Πρόσωπο: «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6) ἐπιβεβαιώνει ὁ Κύριος. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται νά φωτίσει αὐτό, πού ἡ διάνοια ἀδυνατεῖ νά τό διαλευκάνει. Γιατί ὁ Σταυρός καί τό κενό μνημεῖο δέν εἶναι σύμβολα ἀποτυχίας, ἀλλά τό ἀποκορύφωμα τῆς θείας Σοφίας καί τῆς θείας Ἀγάπης.
Ὁ Σταυρωμένος Θεός δέν ἀπαντᾶ μέ ἐπιχειρήματα ἀλλά μέ τήν ἴδιά Του τήν ὕπαρξη. Γίνεται Θεός πού ὑποφέρει, ὄχι γιατί δέν μπορεῖ νά ἀποτρέψει τό κακό, ἀλλά γιατί μέ τό πάθος Του νικᾶ τόν θάνατο καί προσφέρει στήν ἀνθρωπότητα τό καινούργιο νόημα τῆς ὕπαρξης: τήν αἰώνια κοινωνία μέ Αὐτόν.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀπάντηση στό σύγχρονο μηδενισμό. Εἶναι τό τέλος τῆς ἀπομόνωσης τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό Ἐγώ του καί ἡ εἴσοδός του στή λειτουργική σχέση μέ τόν Ἄλλο. Δέν εἶναι προσωπικό μόνο τό γεγονός, ἀλλά γεγονός ἐκκλησιαστικό καί οἰκουμενικό. Ὅλοι καλοῦνται στό Πάσχα, γιατί ἡ Ἀνάσταση ἀφορᾶ τό σύνολο τῆς κτίσης.
Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ὄχι γιά νά ἀποφύγουμε τό βιολογικό θάνατο, ἀλλά γιά νά μή γίνει ὁ θάνατος τό τελικό μας πεπρωμένο. Γιά νά μεταβοῦμε ἀπό τό γεγονός τῆς φθορᾶς στήν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητας.
Καί ἐδῶ, ἀναλογίζομαι μέ πόνο ψυχῆς τήν τραγωδία τῶν Τεμπῶν. Ἕνα γεγονός, πού βύθισε τήν πατρίδα μας στή θλίψη καί πού ἀπαίτησε ἀπό ὅλους μας νά ἐπανεξετάσουμε τίς ἀξίες μας καί τίς προτεραιότητες τῆς ζωῆς μας. Τί μποροῦμε νά ποῦμε ὡς Ἐκκλησία γιά τό «παίρνω, παιδί μου, καί δέν ἀπαντᾶς», γιά τό «θά ἀργήσω ἀπόψε», γιά τίς «ράγες τοῦ οὐρανοῦ, πού θά κυλοῦν»; Τί μποροῦμε νά ψελλίσουμε γιά τέτοιο πόνο; Νά τολμήσουμε νά ψιθυρίσουμε μέ βεβαιότητα στ’ αὐτιά ὅλων ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἀκυρώνει τόν πόνο ἀλλά τόν μεταμορφώνει. Μέσα στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἡ μνήμη ὅλων τῶν παιδιῶν πού ἔφυγαν γίνεται κάλεσμα γιά μεταστροφή, γιά δικαιοσύνη, γιά ἀγάπη πραγματική. Ὁ Σταυρός δέν εἶναι ἡ ἀρνητική ἀπάντηση στό κακό, ἀλλά ἡ μυστική ὁδός, ὅπου ὁ Θεός γίνεται συνταξιδιώτης τῶν πονεμένων.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἡ σημερινή πανήγυρη εἶναι μιά μεγάλη πρόκληση: νά περάσουμε ἀπό τήν ἀτομικότητα στήν κοινωνία, ἀπό τή φιλαυτία στήν ἀγάπη, ἀπό τή λήθη τοῦ Θεοῦ στήν ἐπιστροφή πρός Αὐτόν. Ἄς μήν ἀρκεστοῦμε σέ ἕναν συναισθηματικό ἑορτασμό. Ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι συναίσθημα, ἀλλά γεγονός. Καί τό γεγονός αὐτό ἀπαιτεῖ ἀνταπόκριση. Ζητᾶ νά γίνουμε ἄνθρωποι τῆς Ἀνάστασης, φορεῖς τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός, ἐργάτες τῆς Εἰρήνης, μάρτυρες τῆς Ἀγάπης.
«Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας»!
Σέ κάθε πληγωμένη καρδιά πού πονᾶ καί θρηνεῖ, σέ κάθε νοῦ πού ἀμφιβάλλει, σέ κάθε ψυχή πού πονᾶ, ἄς ἀκουστεῖ ἡ Ἀνάσταση ὡς ἀπάντηση κι ἐλπίδα. Ἀμήν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καὶ Πετρουπόλεως
ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ
