Την Κυριακή  18/11/2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Άνω Λιοσίων.

Στο κήρυγμα του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιλίου, παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική περικοπή της παραβολής του άφρονος πλουσίου (Κυριακή Θ΄ Λουκά) έδωσε μια διαφορετική προσέγγιση και διάσταση του θανάτου.

Ο Σεβασμιώτατος, αφού με γλαφυρό τρόπο περιέγραψε τα γεγονότα της παραβολής, στάθηκε στο πρόσωπο του άφρονος πλουσίου χαρακτηρίζοντας τον ως αφιλάνθρωπο, ο οποίος με τις πράξεις και γενικότερα με την στάση ζωής του δεν μπόρεσε να δείξει ότι αγαπάει τους ανθρώπους και ότι μετέχει στον πόνο, στον κόπο και στην αγωνία των συνανθρώπων του.

Συγκεκριμένα ο Σεβασμιώτατος ανέφερε, μεταξύ άλλων:

Ο πλούσιος δεν έγινε φιλάνθρωπος. Έρχεται, λοιπόν, κάτι το οποίον όλοι μας φοβόμαστε και όλοι μας τρομάζουμε, ο θάνατος, για να ασκήσει φιλανθρωπία. Αυτό που εμείς φοβόμαστε και που μαθαίνουμε από μικρά παιδάκια που γεννιόμαστε ότι κάποια στιγμή θα φύγουμε από τούτον εδώ τον κόσμο και η απώλεια στην διάρκεια της ζωής μας όλων των αγαπημένων μας προσώπων είναι ένας πόνος μέσα στην καρδία μας, αυτός ο θάνατος λοιπόν γίνεται για τον αφιλάνθρωπο πλούσιο φιλανθρωπία.

Η ύπαρξη του θανάτου στη ζωή μας πέρα από τον πόνο, την αγωνία ή την δυστυχία που μπορεί να προσφέρει σε αυτούς που μένουν, μπορεί να γίνει φιλάνθρωπος! Έτσι έγινε μέσα στο χώρο του παραδείσου όταν ο Θεός μάς έδωσε τη δυνατότητα να διαλέξουμε ή την επικοινωνία μαζί του και την αθανασία ή την απομάκρυνση από αυτόν και το θάνατο.

Ο θάνατος μπήκε στη ζωή μας επειδή διακόπηκε βίαια η επικοινωνία μας με το Θεό. Όμως είναι φιλανθρωπία ο θάνατος, γιατί όπως λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, επετράπη «ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γένηται».

Επειδή βρισκόμαστε μέσα σε μία κατάσταση κακότητος και αμαρτίας, καθένας από μας που φεύγει από αυτόν εδώ τον κόσμο, με τον θάνατο του διακόπτει και μειώνει το κακό που υπάρχει στον κόσμο, γιατί παύει να υπάρχει αυτός που προκαλεί ένα μέρος του κακού. Είναι φιλανθρωπία λοιπόν για όλους του υπολοίπους ο θάνατος του καθενός από μας. Είναι ένα δώρο που επέτρεψε ο Θεός να υπάρχει στον πεπτωκότα άνθρωπο, στον άνθρωπο που βρίσκεται σε τούτην εδώ τη ζωή, για να τον απαλλάξει απ’ τον κόπο, απ’ τον πόνο, απ’ την δυστυχία.
Φιλανθρωπία λοιπόν ο θάνατος.

Και για τον αφιλάνθρωπο πλούσιο είναι φιλανθρωπία και για τον καθένα από μας είναι φιλανθρωπία διότι η γνώση του γεγονότος ότι στον καθένα από μας θα μας επισκεφτεί κάποια στιγμή ο θάνατος και θα έλθει ως «κλέπτης εν νυκτί» όπως λέει ο Χριστός μας, όπως το βράδυ μπαίνουν οι κλέφτες μέσα στο σπίτι που δεν τους περιμένουμε και αρπάζουν και κλέβουν, η αίσθηση λοιπόν αυτή μπορεί να μας δώσει τη δυνατότητα να γίνουμε καλύτεροι. Εάν στο μυαλό μας, στην ψυχή, στην καρδία μας είναι η σκέψη ότι δεν είμαστε αθάνατοι, δεν θα μείνουμε για πάντα σε τούτον εδώ τον κόσμο τότε αυτή η αίσθηση του θανάτου που θα έρθει, αυτή που οι ασκητές πατέρες ονομάζουν μνήμη θανάτου, ανάμνηση θανάτου, θα μας βοηθήσει στην καθημερινότητα της ζωής μας, θα μας δείξει πόσο ευτελή είναι μερικά πράγματα στα οποία δίνουμε σημασία όταν μαλώνουμε με τους άλλους ανθρώπους, όταν θέλουμε σώνει και καλά να βρούμε το δίκιο μας, όταν αγωνιζόμαστε για πράγματα που έχουν αρχή και λήξη σε τούτον εδώ τον κόσμο και ξεχνάμε εκείνα τα πράγματα που ξεκινούν από εδώ για να καταλήξουν στην αιωνιότητα.

Να λοιπόν που ο θάνατος έχει ένα φιλάνθρωπο πρόσωπο το οποίο πρέπει μέσα στη ζωή μας σιγά, σιγά να το ανακαλύψουμε όχι μόνο γιατί τον επέτρεψε ο Θεός μετά την πτώση μας, όχι μόνον επειδή η μνήμη του θα μας κάνει καλύτερους αλλά και για ένα άλλο ακόμη σπουδαιότερο λόγο: επειδή ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που έγινε άνθρωπος όμοιος με μας, πέθανε πάνω στο Σταυρό έτσι ώστε να αποκαταστήσει πάλι την επικοινωνία που είχαμε χάσει από την εποχή του παραδείσου με τον Θεό. Ο φιλάνθρωπος Χριστός, που επέτρεψε τον θάνατο στο ανθρώπινο γένος, που επιτρέπει την μνήμη του θανάτου στον καθένα από μας, αυτός ο ίδιος πεθαίνει για να μας οδηγήσει με την Ανάσταση Του ξανά στην βασιλεία του Θεού, ξανά στην δυνατότητα επικοινωνίας  με τον Θεό.