Το ερώτημα για τον Θεό και οι νέοι, απασχόλησε την εξαιρετική ομιλία του Ανδρέα Αργυρόπουλου, την οποία παρακολούθησαν ενορίτες και φίλοι του Ι.Ν. Αγ. Τριάδας Πετρουπόλεως στις 30/03/2016.

Η εισήγηση του Ανδρέα Αργυρόπουλου, ξεκίνησε επισημαίνοντας το πολύ φανερό πρόβλημα της απουσίας των νέων από την Εκκλησία αλλά και την ανάγκη κατανόησης που οφείλουμε οι μεγαλύτεροι προς τους νεώτερους. Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα θέματά του, ανέφερε:

«Ενώ έχουμε πολλά παιδιά μικρής ηλικίας στα Κατηχητικά μας», είπε, «εντούτοις, όσο μεγαλώνουν απέχουν. Έχουμε αναρωτηθεί γιατί; Η αλήθεια και η παραδοχή ακόμη και δυσάρεστων για μας ζητημάτων είναι μια οδός συνάντησης με τους νέους. Πρέπει να μιλήσουμε την γλώσσα τους, αλλά κυρίως, πρέπει να τους ακούσουμε. Ας μην τους αντιμετωπίζουμε σαν να κατέχουμε εμείς την αυθεντία, ας τους δώσουμε χώρο για την αμφισβήτηση.

Ξέρετε πόσες φορές μου έτυχε να έχω μαθητές που αμφισβητούσαν ακόμη και την ύπαρξη του Θεού ή είχαν αμφιβολίες, κι όμως, με το πέρασμα των χρόνων βρέθηκαν κοντά στην Εκκλησία; Δεν ξέρουμε ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για τον καθέναν, μόνον ο Θεός ξέρει. Μας αρέσει πολλές φορές να μιλάμε για το μήνυμα της Εκκλησίας, αλλά δεν έχουμε καταλάβει ότι ο ξύλινος λόγος δεν οδηγεί πουθενά.

Ας μπούμε στην περιπέτεια να ακούσουμε τις αγωνίες των νέων. Χρειάζεται παιδεία διαλόγου, θάρρος, σεμνότητα, ταπείνωση, αίσθηση του χιούμορ και μπόλικη αγάπη. Όταν κάνουμε διάλογο με τους νέους συχνά ξεχνάμε την ταπείνωση. Μάλιστα αρκετές φορές ο ζηλωτισμός μας οδηγεί να μην αναλογιζόμαστε τις αποτυχίες μας με τα παιδιά και να κοιτάμε μόνο τις επιτυχίες μας. Πόσο αντέχουμε την κριτική, αναλογιζόμαστε; Αντέχουμε τον διάλογο;

Αλίμονο αν βάλουμε όρια στις μορφές διαλόγου. Για να κάνουμε διάλογο με τους νέους όμως, χρειάζεται να αγαπάμε τους νέους και τον Θεό. Αν δεν υπήρχαν οι νέοι, έλεγε ο Πατριάρχης Δημήτριος, θα κινδυνεύαμε να βουλιάξουμε από την σύνεση των ενηλίκων.

Αν δεν προσεγγίσουμε την ιστορική αλήθεια και επιμένουμε σε συγκαλύψεις θα καταντήσουμε προπαγανδιστές και όχι πιστοί. Έγιναν λάθη, ποιος από μας δεν κάνει λάθη; Στην Εκκλησία είμαστε άνθρωποι και πρέπει να τροφοδοτούμε την ζωή μας με αλήθεια. Στόχος αλλά και η μεγάλη μας δυσκολία είναι να ξεκαθαρίσουμε τι είναι και τι δεν είναι Χριστιανικό. Διότι στην εποχή του διαδικτύου ο καθένας φτιάχνει έναν δικό του Χριστιανισμό και τον προβάλλει για αληθινό. Ποιος δεν γνωρίζει πόση δεισιδαιμονία επικράτησε και στον δικό μας χώρο;

Οι νέοι του σήμερα, με τους νέους της δικής μας εποχής, δεν έχουν καμία σχέση. Μην πέφτουμε στην παγίδα λοιπόν να θέλουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους με επιχειρήματα του παρελθόντος. Πολλές φορές βολευόμαστε στην ασφάλειά μας με μονολόγους χωρίς ενδιαφέρον, αντί να μπούμε στην πρόκληση να γνωρίσουμε τι θέλουν και τι ονειρεύονται οι νέοι. Βασική προϋπόθεση είναι το ανοικτό πνεύμα και να θέλουμε να ακούσουμε τους νέους και όχι να τους καπελώσουμε ιδεολογικά και θεολογικά.

Όταν προβάλουμε ή προτείνουμε στους νέους έναν Θεό που δεν έχει καμία σχέση με τον Σταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό, τι περιμένουμε; Πρότυπα μας οι μεγάλες μορφές των αγίων μας, ο Μέγας Βασίλειος, Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, οι οποίοι διώχθηκαν γιατί πάλεψαν για τον άνθρωπο με την αγάπη τους για τον Χριστό και η πράξη τους ήταν Θεολογία και όχι ηθικολογία. Τι νομίζετε όμως, αυτοί πέρασαν καλή ζωή; Όχι. Ο Χριστός δεν είναι το βόλεμα μας ούτε η ησυχία μας.

Έχετε αναλογιστεί τι Θεό παρουσιάζουμε στα παιδιά; Ποια είναι η πρώτη του γνωριμία μαζί Του; Ένας κακός Θεός, πυρομανής, εντολέας ή εντολοδόχος. Λέμε: “Θα σε κάψει ο Θεός”, “σε βλέπει ο Θεός” μην το κάνεις αυτό ή εκείνο κλπ… ένας Θεός του φόβου, πώς θα γίνει Θεός της Αγάπης;
Πώς θα απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας από τον φόβο; Ο Θεός είναι εκείνος ο Πατέρας της παραβολής ο οποίος έχει άμετρη αγάπη και δεν περιμένει αυτοδικαίωση αλλά ανοίγει την αγκαλιά του μόνο και μόνο που επιστρέφει ο γιος του.

Η ταύτιση της θρησκείας με τον φόβο οδήγησε στην αθεΐα. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι το ζητούμενο μας δεν είναι να γίνουν οι νέοι καλά παιδιά, ειδικά μέσω του φόβου, αλλά η σωτηρία, η αγιότητα.
Θα κλείσω με μια κουβέντα που έλεγε ο Σαλβατόρ Αλιέντε, ο οποίος δεν ήταν Χριστιανός αλλά σεβόταν τον Χριστό. Έγραφε κάπου: “Θέλουμε κάποτε μια Εκκλησία για του ταπεινούς, όπως την όρισε ο Δάσκαλος της Γαλιλαίας”. Στην συνάντησή μας με τους νέους λοιπόν, ας μην ξεχνάμε τον “Δάσκαλο της Γαλιλαίας“». 

Στο τέλος της ομιλίας ο π. Σπυρίδων Αργύρης, εφημέριος του Ναού, αφού ευχαρίστησε τον εκλεκτό Θεολόγο για την παρουσία του κοντά μας, επεσήμανε ότι στην προσπάθεια της Εκκλησίας να συναντηθεί με τους νέους σε έναν σύγχρονο και ειλικρινή διάλογο, είναι παραπάνω από απαραίτητη η συνεργασία των Θεολόγων μας με τις ενορίες στις οποίες βρίσκονται τα Σχολεία τους, διότι έτσι θα υπάρχει ένας κοινός δίαυλος κοινωνίας και επικοινωνίας μέσω του οποίου θα μπορούν να προσεγγίζονται και να επιλύονται, πάντα διακριτικά, τα σύγχρονα και δύσκολα προβλήματα.

«Καλούμαστε να θεραπεύσουμε λάθη του παρελθόντος και να επουλώσουμε πληγές», τόνισε, επισημαίνοντας ότι «έργο των εκπαιδευτικών είναι η διδασκαλία και έργο της Εκκλησίας η κατήχηση και όχι το αντίθετο». Κλείνοντας ευχαρίστησε τόσο του Κατηχητές όσο και τους Θεολόγους από τα Σχολεία της Πετρούπολης, των οποίων η παρουσία αποτελεί την πιο ζωηρή ένδειξη, όπως είπε ο ιερέας, του ενδιαφέροντός και της αγάπης τους.